Het was zo tof om te horen dat er zoveel mensen waren die zich herkennen in het verhaal wat ik vorige maand deelde over de vrouw die haar team de mond snoerde, door meteen aan het begin van het teamtraject te zeggen dat ze niet wilde dat er oude koeien uit de sloot gehaald gingen worden.
Heel eerlijk; het feit dat het herkenbaar was, verraste me niet.
Het feit dat er zóveeeeel reacties waren, verraste me wel. Dankjewel daarvoor!
En daarom komt er een nieuwe blog online, komtie!
Ik werd op een avond in oktober gebeld door een manager van een middelbare school. Hij vertelde me dat er problemen waren in zijn team van 30/35 leerkrachten. Ik stond op het punt om te gaan trainen (voetbal), dus dat zei ik ook tegen hem. En eigenlijk was dit, onbewust, een hele fijne en ontspannen opening voor het gesprek van de dag daarna.
De manager was voor PSV (ik ook :D) en had een dochter die ook al jaar en dag voetbalde. Dat schept een band en er ontstond herkenning, waardoor het gesprek direct luchtiger wordt. Je kunt bij elkaar aansluiten en je leert elkaar meteen een klein beetje kennen.
Nogmaals dit was onbewust, maar als ik merk dat er raakvlakken zijn, dan neem ik daar graag even de tijd voor. Misschien denk je wel; ‘dat is pure marketing…’
Maar wat als ik je vertel dat ik het zelf soms ook spannend vind, en dat dit soort gesprekjes mij ook helpen om me wat meer op mijn gemak te voelen. Geloof je dat dan?
De volgende dag belde de manager me terug. Ik had ondertussen al even op de website van de school gekeken en daarnaast zocht ik op of de school nog ergens mee in het nieuws was gekomen. Vaak zijn dat geen schokkende dingen, maar als ze ergens prijzen mee hebben gewonnen, kritiek op hebben gehad, uitzonderlijke leerlingen hebben begeleid of als er schietpartijen zijn geweest, dan kunde da mar beter weten. Maar da was nie….
De manager vertelde dat zijn team eigenlijk geen team meer was. Hij gaf coronella de schuld, maar kwam hier later op terug. Hij vertelde dat het team eigenlijk voor de pandemie al op eilandjes werkte. Ze liepen toen al niet makkelijk bij elkaar binnen.
Ze hebben echt geen hekel aan elkaar, maar er heerst ook niet echt een ontspannen sfeer. Alsof ze elkaar soms vermijden en op hun tenen lopen. Hij voegde er nog aan toe: ‘Dit doen ze niet allemaal hoor, maar je kunt voelen dat er spanning hangt’.
Gesprekjes onderling zijn vaak kort en gaan eigenlijk alleen maar over inhoud. Er wordt weinig gelachen en leerkrachten duiken na de gesprekjes snel weer hun eigen leslokaal is.
De manager kreeg zelfs het idee dat sommige leerkrachten het ‘normaal van nu rondom coronella’ waarin er minder vergaderd wordt en minder samen koffie wordt gedronken, juist wel oké vonden.
En heel eerlijk;
voor mij zijn dit soort casussen peanuts.
Ik kom op plekken waar het moeilijker is.
Gemener. Angstiger. Stiller. En Spannender.
Maar situaties zoals de manager omschrijft vind ik ook heel cool.
Omdat het de basis is van groepsdynamica.
Peanuts.
Maar voor het team en de manager mogen er nog zoveel kwartjes vallen om het team dichter bij elkaar te brengen.
In februari mag ik daarom een dag organiseren voor deze club met als doel:
Meer in verbinding. Meer Samen. Een dag is kort, maar het resultaat na 1 dag is vaak al betoverend.
Liefs, Karlijn
